Elke generatie hunkert naar iets. De onze is misschien niet hongerig naar auto's of huizen, maar naar avonturen en unieke ervaringen die je maar één keer in je leven meemaakt.
Mijn beste vakantie-ervaringen draaiden om een hobby die ik dierbaar vind - klimmen. Voor mij heeft klimmen niet alleen avonturen gebracht om jaren later nog te herinneren, maar ook geweldige vrienden om die avonturen mee te delen. Voor mij is klimmen een antwoord op de vraag: Hoe vind je een boeiend doel om voor te leven in je dagelijkse bezigheden? Dit roept een andere vraag op: ben ik egoïstisch als ik mezelf blootstel aan levensgevaarlijk vrijeval terwijl mijn dierbaren ongeduldig thuis wachten?
Voortdurend verlangen naar vrijheid Klimmen, vooral bergbeklimmen, is eenvoudig gezegd gevaarlijk. In een afgrond van honderden meters diep staren terwijl je je gewicht op kleine voetsteunen draagt, voelt soms intimiderend of zelfs beangstigend aan. In deze situatie is het krachtig om een gevoel van controle te hebben te midden van de bedreigende elementen van het hoge bergterrein. Een gevoel van vrijheid is duidelijk wanneer ik een relatief veilige doorgang kan hebben naar een van de meest vijandige omgevingen.
Toch hebben onze dierbaren thuis misschien nooit hetzelfde gevoel van controle tijdens een klim ervaren en zien zij daarom misschien egoïsme in mijn streven naar vrijheid. Onze dierbaren zitten duidelijk ergens op.
Gezonde egoïsme Een veelgehoord advies in de populaire cultuur is dat je je passie tot het uiterste moet volgen. Ik begrijp dit advies in de zin van leven zonder spijt, maar als je het tot het uiterste doordrijft, kun je jezelf op een dag bitter alleen terugvinden.
Ik voel een sterke behoefte om mijn familie ook bij mijn hobby's te betrekken, maar ik wil mijn passie voor klimmen niet opgeven. Is er ruimte voor een compromis? De kunst van het compromis Wanneer ik ga klimmen, hoe kan ik mijn dierbaren geruststellen? Ik denk dat ik dat nooit helemaal kan doen, maar er is toch veel wat ik kan doen. Ik kan altijd geduldig mijn bedoelingen uitleggen en ook hun mening meenemen in mijn routeplanning. Maar het allerbelangrijkste is dat ik mezelf kan voorbereiden op alle mogelijke uitdagingen die de berg kan bieden. Het kost jaren om uit te blinken in bergbeklimmen, maar als je dat eenmaal doet, krijg je controle over mogelijk levensbedreigende situaties. Vertrouwen opgebouwd door grondige voorbereiding wekt vertrouwen bij de mensen om mij heen.
Tegenstrijdige waarden zijn niets nieuws in het leven. Als ik wat ruimte heb voor compromissen, hoop ik dat anderen die dicht bij mij staan mij ook zullen verdragen en dezelfde bereidheid tot compromissen zullen hebben als het gaat om serieuzere aspecten van het leven dan klimmen.
- Miika Mesilaakso
1 reactie
Thanks for sharing your story.